Ik denk veel na over het zijn van een goed mens.

Het lijkt me leuk een goed mens te zijn. Ook denk ik dat je maar één keer leeft.. en je wilt die tijd dan niet verspillen, toch?

Blijkbaar dacht iets in mij wel te weten hoe het moest.

Dus ik ging:

De hele tijd was ik bezig met projecten, boeken of documentaires

(Ik zocht bijvoorbeeld wat op over zielige varkentjes of kindjes in Quotamala die allemaal graag dokter willen worden maar dat kan niet want het is Quotamala, daar kan niet elk kind dokter worden en de kindjes hebben daar ook geen schoenen en dat terwijl je hier op Terschelling schoenen van het strand kon plukken) (en varkentjes kunnen ook geen dokter worden terwijl ze wel heel slim zijn en ook gevoel hebben!).

Ik werd veganist, minimalist, constant-bezig-ist, natuurlijk-tegen-plastic-ist, ik-ga-mezelf-voor-allemaal-uitdagingen-zetten-ist én ik probeerde goed te zijn voor de mensen om me heen.

Tot ineens…

Ik werd overspoeld door emotie’s

Ik voelde me zo moe als een moeder van 23 kinderen (die moe is, bijvoorbeeld omdat ze net weer een bevalling achter de rug heeft maar van zichzelf 30 fruitprikkertjes en een aluminium-egel moet maken omdat er morgen een kind jarig is, zoiets) (Zo’n moeder heeft natuurlijk veel meer recht op vermoeidheid dan ik!) (Was ik maar een moeder dan was ik tenminste van onschatbare waarde!) (nou goed.)

Uit het niets kon ik gaan stampen als een 5 jarige of..

Maar dit was niet volgens plan!

Hoe pakt een goed mens dit aan?

Ik werd ook snel overspoeld door gedachten.

Alles voelde ruk.

Dus.

Cliffhanger.